zaterdag 26 september 2015

Lekke band

Na de gebeurtenissen van vorige week heb ik zaterdag en zondag gebruikt om alles weer even na te lopen. Omdat het wat kouder wordt en ook natter, wilde ik de fiets gelijk klaar maken voor de herfst.

Dit betekende dat ik het vizier dat op de kap zit vervangen heb. Aan de hand van de vorm die Wim al bepaald had, ben ik aan het experimenteren geslagen, en ik heb intussen een vizier dat nog strakker aansluit op de kap dan eerder het geval was.
Deze ga ik dit weekend ook behandelen met RainX, zodat ik hopelijk als het echt gaat gieten voldoende zicht houdt. (Dit was ook de reden om het XL vizier weer te verwijderen, met het koudere weer beslaat het, waardoor je niets meer ziet)

Verder heb ik de schredda voorbanden verwisseld voor de marathon banden die ik nog had van Wim.
Omdat er nu steeds meer rommel op de fietspaden ligt, leek me dit wel verstandig, zodat ik minder kans heb op lekke banden......
Natuurlijk had ik prompt donderdag een bijna klapband. Blijkbaar ben ik op ongeveer 1km van mijn huis door een scherp voorwerp gereden. Deze heeft zelfs de anti leklaag van de marathonband doorboord en ingesneden. Omdat ik erg moe was, nog een afspraak had, erg dicht bij huis was, en het OOK nog begon te regenen ben ik erg stout geweest. Ik ben doorgereden..... heel voorzichtig, dat wel.

De binnenband is afgeschreven en de buitenband ook, het lijkt wel alsof ik door een stuk metaal gereden ben, er zit een scheur in de band, haaks op de velg. Dus dat wordt een nieuwe buitenband en binnenband. Daarbij wil ik ook nog een extra binnenband.
Ik twijfel nog of ik gelijk naar de marathon plus zal schakelen, maar dan moet ik eigenlijk ook de andere kant vervangen.

vrijdag 18 september 2015

een veelbewogen week.....

Nadat ik vorige week de hele week niet gefietst had (erg slecht.....) had ik deze week goede voornemens om tussen de afspraken door met de fiets naar het werk te gaan.

Maandag ging niet lukken, want een afspraak op kantoor Groningen. De rest van de week zou het echter wel moeten kunnen. Dat betekent dan gelijk de eerste keer dat ik 4 dagen, en dan ook nog achter elkaar, naar het werk ga.

Vol goede moed ben ik dinsdag in de fiets geklommen, na eerste de kinderen uitgezwaaid te hebben. rond 8.20u zat ik in de fiets onderweg naar Zwolle. Het optimisme duurde echter niet lang. Ik kon al merken dat ik last van mijn benen kreeg, net alsof ik al veel dagen gefietst had. Ik vermoed dat het door de week stilstand komt. Omdat ik de hele week wilde fietsen besloot ik lekker rustig aan te doen (35-38km/h).

Op de Zwolseweg bij de afslag Wilsum ging het ineens bijna helemaal mis. De situatie is daar als volgt:
- De fietsers kunnen daar in 2 richtingen over de ventweg die evenwijdig aan de zwolseweg loopt rijden. Ik neem deze zijde altijd heen en terug.
- haaks op deze weg komt een weg vanuit Wilsum, waarbij de voertuigen vanuit Wilsum voorrang moeten geven aan de ventweg en verkeer op de Zwolseweg.

Als ik aan kom rijden zie ik dat er een aantal auto's vanuit Wilsum aan komen rijden. Geen probleem, ik moet nog een stuk, en ik heb bovendien voorrang. Hoe dichter ik bij de kruising kom, hoe meer ik me afvraag of de voorste auto me wel gezien heeft, en wanneer die van plan is te gaan remmen.
Uit voorzorg vertraag ik iets. Het lijkt er dan op dat de bestuurder mij gezien heeft, ze kijkt duidelijk mijn kant op, en voor mijn gevoel heb ik oogcontact (al is het op ca 15m afstand).

Dat blijkt dus een grove misrekening. Ze stopt helemaal niet, en terwijl we beide de kruising op rijden kijkt ze me met grote ogen aan, terwijl ik recht op de bestuurdersdeur afkom.
Uit alle macht probeer ik twee dingen, terwijl ik tegelijk denk "daar ga ik".....
  • remmen
  • bijsturen
Op de een of andere manier lukt het me om zodanig mee te sturen dat ik evenwijdig met de auto richting de weg rijd. Dat duurt echter niet lang, want daar staat ook een middengeleider (met zo'n hoge stoeprand). en daar rijd ik nu recht op af!
Door wat bij te sturen (richting auto) weet ik een frontale botsing te voorkomen, maar de onderkant van de quest schampt de stoeprand, en ik kom vrij hard met het wiel tegen deze rand.

Al vloekend en tierend (sorry daarvoor, maar ik dacht dat mijn laatste uur geslagen had) klauter ik uit de fiets. Dit lukt natuurlijk niet direct door de schuimkap. Bij het verwijderen vliegt mijn pet van mijn hoofd. Ik heb intussen het idee dat de vrouw aanstalten maakt om er vandoor te gaan. Hierdoor wordt ik nog bozer.

Gelukkig is dit niet het geval (er zijn dus toch nog fatsoenlijke mensen). Ze keert de auto om de middenberm, stopt, en spreekt me aan. Ze verontschuldigd zich meermaals, en geeft aan me niet gezien te hebben. ze had haast, want ze moest naar de dokter..... Had ze me bijna mee kunnen nemen.
Intussen kalmeer ik wat, en maak ook mijn excuses voor mijn reactie, en leg uit dat ik me werkelijk kapot geschrokken ben. intussen inspecteer ik de fiets.
Op een nieuwe kras aan de onderzijde na kan ik niets ontdekken. Gelukkig.
Hiermee is voor mij (en voor de bestuurder) alles opgelost, en zij gaat alsnog op weg naar de dokter.

Ik heb toch nog even nodig om bij te komen, en terwijl ik wat later weer op weg ga lijkt het tempo niet te willen komen. Bij controle op het werk blijkt dat de adrenaline toch zijn werk gedaan heeft, want inclusief stop heb ik maar 36min over 16km gedaan, en dat is behoorlijk vlot.

Ik merk de volgende dag echter dat ik toch wel geschrokken ben. ik zoek op de bewuste kruising nog actiever oogcontact, en doe veel rustiger aan. Het fietsen gaat echter moeizaam. Donderdag en vandaag besluit ik daarom rustig aan te doen, en niet te gaan fietsen. 
Vandaag en morgen loop ik de fiets nog even grondig na, en krijgt hij een kleine onderhouds en inspectiebeurt. Volgende week gaan we dan vol goede moed weer verder.

Ik hoop alleen wel dat dit me niet nog een keer overkomt, want ik voel me ineens 5 jaar ouder.......