Maandag ging niet lukken, want een afspraak op kantoor Groningen. De rest van de week zou het echter wel moeten kunnen. Dat betekent dan gelijk de eerste keer dat ik 4 dagen, en dan ook nog achter elkaar, naar het werk ga.
Vol goede moed ben ik dinsdag in de fiets geklommen, na eerste de kinderen uitgezwaaid te hebben. rond 8.20u zat ik in de fiets onderweg naar Zwolle. Het optimisme duurde echter niet lang. Ik kon al merken dat ik last van mijn benen kreeg, net alsof ik al veel dagen gefietst had. Ik vermoed dat het door de week stilstand komt. Omdat ik de hele week wilde fietsen besloot ik lekker rustig aan te doen (35-38km/h).
Op de Zwolseweg bij de afslag Wilsum ging het ineens bijna helemaal mis. De situatie is daar als volgt:
- De fietsers kunnen daar in 2 richtingen over de ventweg die evenwijdig aan de zwolseweg loopt rijden. Ik neem deze zijde altijd heen en terug.
- haaks op deze weg komt een weg vanuit Wilsum, waarbij de voertuigen vanuit Wilsum voorrang moeten geven aan de ventweg en verkeer op de Zwolseweg.
Als ik aan kom rijden zie ik dat er een aantal auto's vanuit Wilsum aan komen rijden. Geen probleem, ik moet nog een stuk, en ik heb bovendien voorrang. Hoe dichter ik bij de kruising kom, hoe meer ik me afvraag of de voorste auto me wel gezien heeft, en wanneer die van plan is te gaan remmen.
Uit voorzorg vertraag ik iets. Het lijkt er dan op dat de bestuurder mij gezien heeft, ze kijkt duidelijk mijn kant op, en voor mijn gevoel heb ik oogcontact (al is het op ca 15m afstand).
Dat blijkt dus een grove misrekening. Ze stopt helemaal niet, en terwijl we beide de kruising op rijden kijkt ze me met grote ogen aan, terwijl ik recht op de bestuurdersdeur afkom.
Uit alle macht probeer ik twee dingen, terwijl ik tegelijk denk "daar ga ik".....
- remmen
- bijsturen
Op de een of andere manier lukt het me om zodanig mee te sturen dat ik evenwijdig met de auto richting de weg rijd. Dat duurt echter niet lang, want daar staat ook een middengeleider (met zo'n hoge stoeprand). en daar rijd ik nu recht op af!
Door wat bij te sturen (richting auto) weet ik een frontale botsing te voorkomen, maar de onderkant van de quest schampt de stoeprand, en ik kom vrij hard met het wiel tegen deze rand.
Al vloekend en tierend (sorry daarvoor, maar ik dacht dat mijn laatste uur geslagen had) klauter ik uit de fiets. Dit lukt natuurlijk niet direct door de schuimkap. Bij het verwijderen vliegt mijn pet van mijn hoofd. Ik heb intussen het idee dat de vrouw aanstalten maakt om er vandoor te gaan. Hierdoor wordt ik nog bozer.
Gelukkig is dit niet het geval (er zijn dus toch nog fatsoenlijke mensen). Ze keert de auto om de middenberm, stopt, en spreekt me aan. Ze verontschuldigd zich meermaals, en geeft aan me niet gezien te hebben. ze had haast, want ze moest naar de dokter..... Had ze me bijna mee kunnen nemen.
Intussen kalmeer ik wat, en maak ook mijn excuses voor mijn reactie, en leg uit dat ik me werkelijk kapot geschrokken ben. intussen inspecteer ik de fiets.
Op een nieuwe kras aan de onderzijde na kan ik niets ontdekken. Gelukkig.
Hiermee is voor mij (en voor de bestuurder) alles opgelost, en zij gaat alsnog op weg naar de dokter.
Ik heb toch nog even nodig om bij te komen, en terwijl ik wat later weer op weg ga lijkt het tempo niet te willen komen. Bij controle op het werk blijkt dat de adrenaline toch zijn werk gedaan heeft, want inclusief stop heb ik maar 36min over 16km gedaan, en dat is behoorlijk vlot.
Ik merk de volgende dag echter dat ik toch wel geschrokken ben. ik zoek op de bewuste kruising nog actiever oogcontact, en doe veel rustiger aan. Het fietsen gaat echter moeizaam. Donderdag en vandaag besluit ik daarom rustig aan te doen, en niet te gaan fietsen.
Vandaag en morgen loop ik de fiets nog even grondig na, en krijgt hij een kleine onderhouds en inspectiebeurt. Volgende week gaan we dan vol goede moed weer verder.
Ik hoop alleen wel dat dit me niet nog een keer overkomt, want ik voel me ineens 5 jaar ouder.......
Weinig aan te doen Ronald, enkel wat je zelf al aangeeft, nog meer anticiperen en er vanuit gaan dat je over het hoofd gezien word. Voorkomen is altijd het beste, alleen jammer dat je dan weer je tempo moet oppakken.......
BeantwoordenVerwijderenGelukkig goed afgelopen deze keer!
Groeten, Adri.
Gelukkig goed afgelopen. En zelfs al zien ze je, vaak wordt de snelheid verkeerd ingeschat. Je gaat meestal harder dan ze denken. Althans dat is mijn ervaring.
BeantwoordenVerwijderengroet,
Paul
Jij zal geschrokken zijn zeg. En dan zoek je oogcontact, denk je het te hebben en blijk je er toch nog naast te zitten. Gelukkig ben je met de schrik vrijgekomen!
BeantwoordenVerwijderenGroeten, Wilco
Net als met motorrijden moet je ervan uitgaan dat je onzichtbaar bent en en voorrang nemen een zekere manier is gedood te worden of (ernstig) gewond te raken. Dat omdat je geen kreukelzone, veiligheids kooi en airbags hebt om vergissingen te absorberen.
BeantwoordenVerwijderenGewoon heel erg voorzichtig zijn met kruispunten en als je dan toch tussen auto's moet rijden kun je maar beter een felle fltslamp op je hoofdspoiler zetten of die aan een vlaggenstokje of mast maken. Felle flitslampen zien ze wel...en zolang het niet geel, blauw of groen is mag het.
Mensen kunnen je richting op kijken en dwars door je heen kijken omdat de hersenfilters verkeerd staan afgesteld.
BeantwoordenVerwijderenHeel vervelend en lastig, maar verstandig om er rekening mee te houden (parafrase van Quezzzt: iedereen is blind en gek!)
Kijk de uitlijning van je fiets nog even goed na. Zo'n klap met je wiel tegen een stoeprand zou zomaar je stuurstang of iets anders verbogen kunnen hebben. Ik heb dat zelf ook eens gehad (enkelzijdig, eigen schuld stoeprand) en daarna was ik niet meer vooruit te branden. Toen ik 60 km later thuis was, was mijn band zo goed als doormidden gesleten. Zo erg zal het niet zijn, maar kijk het toch maar even na.